List #47
Ioannes DANTISCUS do Mikołaj GRABIAHeilsberg (Lidzbark Warmiński), 1540-12-17
Regest polski:
Dantyszek pisze list nie tylko w odpowiedzi na ostatni list adresata, dostarczony przez kasztelana gdańskiego [Achacego Czemę], ale także aby podzielić się z nim zmartwieniem, którego przysporzyli mu skryci donosiciele.
Przed wyruszeniem kasztelana gdańskiego na dwór królewski dotarła do niego pogłoska, że został ponownie pomówiony przed królową [Boną], jakoby wspólnie z pewnymi członkami rady [Prus Królewskich], zwłaszcza z radą miasta Gdańska, przygotował bunt i tajny spisek. Nie wierzył, że doszło do tak niedorzecznego oskarżenia, dlatego nie poruszył tej sprawy w rozmowie z kasztelanem gdańskim ani nie uznał, że powinien przekazać przez niego coś na ten temat na dwór - ani na piśmie, ani ustnie.
Przeczytawszy poprzedniego dnia list królowej, przekonał się, że pogłoska była zgodna z prawdą. Królowa zachęcała go do wiernej służby jako senatora w taki sposób, jakby następnego dnia miał odejść albo dotąd nie wywiązywał się z obowiązków należycie. Wyciągnął stąd pewny wniosek, że oszuści ponownie wytoczyli przed królową takie samo oskarżenie jak kilka lat temu, gdy w tej sprawie Grabia przyjechał do niego do Lubawy.
Swojej niewinności broni w liście do królowej. Grabię prosi, aby wstawił się za nim u królowej, a przynajmniej dowiedział się, kim są donosiciele. Jeśli Dantyszek pozna ich nazwiska, będzie mógł dowieść swojej niewinności przed sądem królewskim, aby w przyszłości królowa nie musiała go już tyle razy upominać.
Rękopiśmienne podstawy źródłowe:
| ||||||||||
Tekst + aparat krytyczny + komentarz Zwykły tekst Tekst + komentarz Tekst + aparat krytyczny
BJ, 6657, f. 392vIoannes Dantiscus episcopus Culmensis Nicolao Grabia succamerario Siradiensi
Generose Domine, amice unice carissime.
Salutem et omnem felicitatem.
Has tumultuario ad Dominationem Vestram calamo perscripsi non solum, ut novissimis, quas per generosum dominum castellanum Gdanensem ad me plenas veteris benevolentiae dedit, responderem, verum etiam, ut illi afflictionem meam, quae iterum in me per clandestinos quosdam quadruplatores congeritur, in sinum Dominationis Vestrae profunderem.
Priusquam dominus castellanus ad aulam proficisceretur, rumore quodam ad me fuit perlatum, quod iterum apud serenissimam maiestatem reginalem traductus essem, quasi cum certis hic dominis consiliariis, praecipue vero cum magistratu Gdanensi, defectionem pararem et conspirationem ad hoc facinus fecerim. Quod, ut crederem, induci non potui confictumque esse existimabam, quo factum est, quod ne verbo quidem huius delationis, quam commentitiam esse putabam, mentionem cum domino castellano habuerim, et ob id ea de re nihil vel significandum, vel scribendum ad aulam duxerim.
BJ, 6657, f. 393r Lectis porro serenissimae reginalis maiestatis ad me litteris, quas ille mihi reddidit, idem quod vanum esse rebar, plusquam verum expertus sum. Ad eum enim modum serenissima reginalis maiestas mecum expostulat meque cohortatur, ut officio debitoque senatorio, quemadmodum ad bonum ac fidelem consiliarium pertinet, omnia hic gerere, consulere atque agere debeam, perinde ac si cras sim defecturus vel hucusque officio debitoque meo infideliter usus fuerim. Hinc clare mihi liquet, quod iterum eiusmodi contra me a fraudulentis impostoribus serenissimae reginali maiestati insimulatio prolata sit, qualis fuit illa, cuius ratione on the margin⌈insimulatio prolata sit, qualis fuit illa, cuius rationeinsimulatio prolata sit, qualis fuit illa, cuius ratione on the margin⌉ Dominatio Vestra ad me superioribus annis Lubaviam venit, subvereorque, ne ex ea sit farina, qua prior.
Proinde, quantum potui, humilius et modestius serenissimae reginali maiestati scribens, innocentiam meam defendo. Quod ipsum ut similiter Dominatio Vestra faciat, quae non vulgaris integritatis meae testis esse potest, plurimum rogo, vel saltem hoc a reginali maiestate, domina mea clementissima, obtineat, ut sciam, qui sint illi, qui adeo perverse et malitiose me deferunt. Quos si sciero, apud tribunal regium, ad quod illos non segniter prosequar, candorem ac fidei meae integerrimam observantiam serenissima reginalis maiestas agnoscet, sicque agnoscet, ut in posterum necessarium non erit me toties cohortari. Hanc ut amico operam Dominatio Vestra citra serenissimae reginalis maiestatis gratiae offensam impendat, maiorem in modum oro. Vicissim me Domintio Vestra ad omnia et desideria sua propensissimum habitura.
Quam diutissime feliciter valere ex animo cupio.
Ex Heilsberg, XVII Decembris MDXL.