List #5685
[Ioannes DANTISCUS] do [Samuel MACIEJOWSKI]Heilsberg (Lidzbark Warmiński), 1539-06-24
Regest polski:
Popierając wyrażone w liście otwartym radców pruskich do króla [Zygmunta I] prośby, Dantyszek zwraca się do adresata o pomoc w nakłonieniu władcy, by łaskawiej niż poprzednio odniósł się do ich postulatu w sprawie przeniesienia sejmu [pruskiego] na dzień św. Michała [29 września], a także by w przydziale godności po śmierci kasztelana elbląskiego Ludwika Mortęskiego uwzględniono opinię radców pruskich.
Po raz kolejny zwraca się też o pomoc w pomyślnym załatwieniu sprawy kasztelana gdańskiego [Achacego Cemy], dotyczącej jeziora Drużno.
Dantyszek prosi adresata o obronę przed tymi, którzy wyłącznie jego obarczają odpowiedzialnością za decyzje podejmowane kolegialnie przez radców [pruskich]. Ostrzega, że jeśli w każdej sprawie będą musieli pisać do króla wspólnie, opóźnienia stąd wynikające okażą się szkodliwe dla spraw władcy, a przez to i dla państwa.
Dantyszek usprawiedliwia się przed Maciejowskim, że z powodu osłabienia wzroku w liście do niego i króla posłużył się ręką skryby. Sygnalizuje, że wkrótce wraz z [Tiedemannem Giese] opiszą niecne postępowanie, którego obaj doświadczyli jako biskupi chełmińscy ze strony tamtejszych poddanych królewskich.
Dantyszek oczekuje także pomocy adresata w związku z rozprzestrzenianiem się wśród elit w [Prusach Królewskich] luteranizmu.
Rękopiśmienne podstawy źródłowe:
Pomocnicze podstawy źródłowe:
Publikacje:
| ||||||||||||
Tekst + aparat krytyczny + komentarz Zwykły tekst Tekst + komentarz Tekst + aparat krytyczny
Reverende Domine, frater et amice carissime ac honorande.
Salutem et fraterni amoris commendationem.
Quemadmodum paenultima Maii Dominationi Vestrae Reverendae scripsi, evenit, quod domini consiliarii harum terrarum a serenissima maiestate regia petunt litteris suis, quas apertas ad me miserunt, ut conventus praeteritus in futurum pro sancti Michaelis festo proximo transponatur, quandoquidem nisi peracta messe commode hic conveniri potest. Ut igitur clementiores quam nuper aures serenissimae maiestatis regiae experiamur, non gravate Dominatio Vestra Reverenda operam suam impendat, quod quidem nostrum omnium nomine magnopere oro, in eo maxime, quae ad dignitatum distributionem post mortem generosi domini Ludovici a Mortangen castellani Elbingensis pertinebunt. Qua in re sibi hic Dominatio Vestra Reverenda omnium ordinum animos non vulgariter devinciet.
De lacu Drausen, quae iam rogavi [ali]quoties pro domino castellano Gdanensi, ut ea, quae possit, Dominatio [Vestra] Reverenda praestet, iterum atque iterum rogo, meque cum hoc meo nuntio sub mutua inter nos fiducia certiorem reddat, quibus modis scheda mea et res haec sit tractata qualemque se illa praestiterit.
Praeterea quid in novis et in aula agatur meque benevolentia sua prosequi non desinat. Qua me, rogo, contra eos tueatur, qui asserunt per me hic omnia fieri, quae ex communi fiunt consilio, quod quomodo habeat, in praesenti domini consiliarii sunt testati. Si semper ad eum modum de singulis, quae serenissimam maiestatem regiam scire oportebit, scribendum erit, possit aliquando moris ex communi scriptione, quae per deliberationes tardius conficitur, intervenientibus rebus serenissimae maiestatis regiae, et huic reipublicae non parum, immo et cum periculo, incommodare. Quod non ob id scribo, quo mihi soli cum aliquando meo aliorumque nomine scribo, credatur, hoc enim labore libenter carere velim, verum fide mea me urgente, quam Deo bene favente, quantumvis amarulenti mei malevoli insaniant, incorruptam sepulcro mecum ingeram. Quod pro me ingenue Dominatio Vestra Reverenda, quam , ne illi fraudi sit, certo tutam reddo, spondere poterit.
Eandemque felicissime in diuturnitate vel Pylia vivere et valere opto ex animo.
Datae Heilsberg, XXIIII Iunii MDXXXIX.
Postscript:
Quod manu mea serenissimae maiestati regiae neque Dominationi Vestrae Reverendae scripserim, ut mihi veniam impetret et indulgeat, quaeso. Scripsi quidem verum sic, quod notas meas amanuensis facilius, quam ego, legeret.
Scribet fortassis Dominationi Vestrae Reverendae reverendissimus dominus Culmensis et ego paulo post cum illo, quibus modis a vicinis suis serenissimae regiae maiestati subiectis magna cum iniuria tractatur, quod quidem et in me, cum inibi agerem, tentarunt. Rogo itaque, quantum potest, communi fratri apud maiestatem regiam opituletur.
Quosdam de nostris, et qui de primis sunt, cepit inficere Luteranismus. Ii nisi reprimantur temporius, facile reliquiae satis ad hoc virus pronae subsequentur. Adiuvet Dominatio Vestra Reverenda, quantum potest.
Cuius fraterno a[mo]ri me iterum commendo etc.